Autodestrukcja

Lashta · Dołączył: 15 Sty 2006 Posty: 706 Przeczytał: 0 tematów

W chwili obecnej moim planem jest zamieszkanie w moim mieszkanku, urzędzenie go i sprowadzenie do niego jedynego osobnika płci męskiej - kota o imieniu Led Zeppelin Smile

Divine

Mam dla siebie dwie opcje zawodowe, ku którym zmierzam bardzo prostą, jasną drogą, wiedząc, że u jej końca jest mój cel.
Jestem na tym teraz dość mocno skoncentrowana, jednak docelowo - praca ma być mało znaczącym dodatkiem.
Nie zamierzam pracować 7dni w tygodniu, zostawać po godzinach, niewiadomoco.
A żeby mi Nobel groził nie zamierzam gonić za pieniądzem więcej, niż minimum.
Chcę też w nią wpleść trochę działalności społecznej, jakby charytatywnej.

Hahaha, to będzie bardzo niefeministyczne, co teraz powiem, ale w mojej wymarzonej wizji szczęścia:
Moja Druga Połówka zarabia głównie na nasz dom, którym chciałabym się spokojnie zajmować i również zawsze wraca do niego zawsze na czas, albo jeszcze lepiej - pracuje w domu! Marzy mi się bycie z kimś pracującym w wolnym zawodzie, wtedy wiem, że dostawałabym tyle czyjegoś czasu ile potrzebuję ]:->

No i to jest w sumie cała moja wizja szczęścia - żyć sobie niezależnie od reszty świata z kimś kogo będę mogła kochać już na zawsze. Fajna jest wizja samotnego domu na jakimś pięknym odludziu, chatka na wzgórzu za lasem, czy coś , haha xD

Chciałabym mieć jedno dziecko. Nie więcej. Nie wiem czemu, może to dlatego, że tak było w przypadku idealnej rodziny, którą znam i do której często w życiu uciekałam, stąd też może się na niej wzoruję.

Albo mieć dwójkę dzieciaków - adoptowanych. Bo to niesamowicie fajne - jedna z lepszych rzeczy jakie można zrobić na świecie.

Mogę też być idealnie szczęśliwa żyjąc z kimś bez dzieci:) Naprawdę.
Co nie jest w ogóle związane z tym co niżej napiszę.

Na pewno nigdy nie będę z kimś, kogo nie będę kochała. Bo kasa, bo stabilizacja, bo dzieci. Pierwsze jestem w stanie sobie sama zapewnić, a ostatnie to mam do tego stosunek taki, że jak sie zdarzy - to cudownie, ale jak nie - to też może być cudownie, tyle.
O, nie, nigdy. Nigdy nie poswolę sobie tak siebie unieszczęśliwić.
Oczywście, to przerażające - wizja bycia samej - nawet jeśli miałabym być silna, niezależna, bawiąca bez ograniczeń, ciesząca się urokami życia, poświęcona pracy i robiąca coś dobrego. Przerażające, ale znacznie mniej niż wizja unieszczęśliwienia kogoś i siebie dla osiągnięcia jakichśtam celów.

Lash mi zaraz przywali, jak przyjdzie i przeczytam, że dalej uparcie widzę swoje szczęście w kimś innym, a nie w sobie xD

No, to też moim planem na przyszłość jest bycie normalną, bez zaburzeń. Tzn, zdrową, umiejącą czerpać z życia to, co jest dobrego w zasięgu. Nie krzywdzącą, nie nienawidzącą samej siebie. Nie niszczącą się. Znającą swoją wartość (no, to już w ogóle brzmi abstrakcyjnie).
Taki jest plan.

Co do reszty - po prostu, planuję dostosowywać i odnajdywać się najlepiej jak można w tym, co mnie spotka:)

Ash uzewnętrzniłaś mój niedawny stosunek odnośnie ciąży. Nawet nie wiem kiedy i czemu mi przeszło - chociaż wciąż uważam że ciąża to stan dla organizmu ekstremalnie patologiczny z czysto teoretycznego, medycznego względu, to jakoś tak... nie miałabym nic przeciwko. W ciążę jako "najpiękniejszy okres w życiu" nigdy nie uwierzę! Bzdura wierutna, po prostu hormony robią nam łaskę i nas ogłupiają, żebyśmy mogły przez to przejść. Tak, jesteśmy biologicznie pokrzywdzone. A niby dlaczego natura wyposażyła nas, kobiety, w niezaspokojoną potrzebę poświęcania się? Żebyśmy doszły do wniosku, że "Tak, warto". Dlaczego kobiety mają niższy próg bólu od mężczyzn? Dlaczego to faceci głównie chorują na serce, a kobiety są w tych schorzeniach czymś wyjątkowym? Skoro poród i ciąża to coś, co ewolucyjnie wzmocniło wytrzymałość naszego układu krwionośnego(i nie tylko), aby zwiększyć nasze szanse przeżycia, to co trzeba mieć w głowie, żeby uważać, że "jest czego zazdrościć"?
Hormony już mi trochę sprasowały mózg i w sumie... no, warto, no. I chcę tego, naprawdę, ale to na zasadzie gotowości do jakiegośtam poświęcenia, a nie łaski ciąży samej w sobie, lol.

A, i jeszcze. Plany na przyszłość trochę bliższą:
- długie włosy mieć
- chudą być
- samodzielną być

No i w trybie pilnym: do nauki wziąć się.

edit

Zapomniałam o najważniejszym:
zawsze chciałam napisać Książkę. Taką wiecie...Książkę. Stworzyć kawałek cennej literatury, o. Nic w stylu Coelho, czy czegoś takiego. Prawdziwą. Książkę.
Wciąż w sferze planów, bo jestem za głupia, za mało wiem, pisać nie umiem i takie tam, ale na pewno wreszcie się próby podejmę Wink

Black Rose

Ash - co do tej ciąży popieram w 100%. osobiście głupio się robi i wstyd na samą myśl o byciu w ciąży, dziwnie mi gdy widzę kobiety w ciąży, nie wyglądają dla mnie ani pięknie ani kwitnąco ani inne tego typu zachwyty. są spuchnięte i chodzą jak kaczki, tu nie ma nic ładnego, czekają aż to małe coś rozerwie je od środka brrrrr aż mnie ciary przechodzą.
narzeczona mojego brata urodziła 3 miesiące temu, po porodzie chodziłą i gadała naokoło jak to szwy ją ciągną i jak ledwo siedzi;/ no i ten brzuch, który spada po paru dniach od porodu dopiero - doprowadzałby mnie do szaleństwa dosłownie, musiałabym sie powstrzymywać przed obcięciem go tasakiem chyba.
a teraz żona drugiego brata w ciąży jest, jejku się mnożą dosłownie jak powaleni, a rodzice i tak marudzą, że wnuka ode mnie chcą.
no i to poświęcenie o którym Div pisze. może mi się zmieni kiedyś, aczkolwiek nie sądzę by mój poziom egoizmu i uwielbienia do posiadania czasu dla siebie kiedyś zmalał.
więc zastępcza matka lub adopcja - ot jesli już kiedyś się zdecyduję na dziecko. albo znajdę faceta z odchowanym już w miarę dzieckiem i z głowy będzie;p

co do planów to skończyć protetykę, popracować ze 3-4 lata u kogoś w celu zdobycia doświadczenia i otworzyć własną pracownię protetyczną. może wyprowadzka z Polski ? póki co planem jest zarabiać tyle, bym co roku mogła inny kawałek Świata zobaczyć i kupić nowego laptopa;p

a no i schudnąć
wrócić do naturalnego koloru włosów
wytrwać w postanowieniach noworocznych:)
i zacząć malować w końcu. o.

ashley

Divine

spirit

Plany na przyszłość Smile

bliższe:
1.zmienić pracę
2.schudnąć
3.wyjść za mąż Smile

dalsze:
1.pomóc rozwinąć biznes yyy męża Smile

2.wybudować jakiś malutki domek
3.zostać matką

I w kwestii rodzicielstwa to mogę się jeszcze wypowiedzieć Smile

Moim zdaniem bycie w ciąży to cudowny stan,ale zdecydowanie próbuje się przykryć tym"cudem narodzin" to co jest faktem-czyli dodatkowe kg,spuchnięte nogi,bolący kręgosłup itd itp...a po porodzie cała reszta innych dolegliwości...i tutaj napisze,że jak zobaczyłam ostatnio piersi ciotki mojego chłopaka(urodziła w listopadzie)to mnie aż odrzuciło...
I nikt mi nie wmówi,że to nic w porównaniu z małą istotką...
...ja osobiście obawiam się ciąży...obawiam się,że nie będe w stanie cieszyć się z powiększającego się brzucha...że powiększanie się z miesiąca na miesiąc będzie dla mnie istnym horrorem... Sad

p.s też zawsze chciałam zaadoptować dziecko.

Marla

Mi się marzy skończyć studia, wtedy wyjść za mąż. Tak staroświecko, ale takie życie właśnie by mnie cieszyło. Slub kościelny, skromne wesele... mąż wracający z pracy...dzieci ze szkoły..Chciałabym, żeby był podział w rodzinie, mąż gotował, ja prała, sprzątała.

Mimo to chciałabym się też realizować i chodzić do pracy. Wiem już, że absolutnie nie nadaję się do pracy w papierkach, o zgrozo - chociaż tak nienawidzę ludzi to jednocześnie tak samo wielce ich potrzebuję. Tak więc prawdopodobnie będę pracowała w zawodzie. Myślę jednak nad urozmaiceniem swojej przyszłości, która rysuje się w barwach "młoda, zdolna, bezrobotna" i pójść na podyplomówkę. Mam wybrany jeden kierunek już nawet. Po drodze skończę szkołę policealną, tak dla papierka. A nóż mi się kiedyś przyda. Mam trzy opcje dla siebie, jedna związana z podyplomówką, dwie pozostałe to ciężka praca przede mną. Tak to jest, kiedy wybiera się nieprzyszłościowy kierunek -.-

Nie chcę wracać do rodzinnego miasta, prawdopodobnie zostanę tu, chociaż to nie jest pewne, biorąc pod uwagę chociażby magisterkę - możliwe, że zmienię plany i będę składać papiery do innego miasta, ze względu na niektóre czynniki. Jednak wolałabym zostać tu. Poza tym, w moim rodzinnym mieście nie ma pracy.

Nie muszę być bogata, jednak chciałabym, żebym nie musiała martwić się kasą i wiązać ledwo koniec z końcem. Nie chcę wiecznie oszczędzać. Chciałabym mieć mieszkanie w stylu vintage albo minimalistyczne. No i bardzo chciałabym jednak mieć na tyle pieniążków, żeby chodzić ubrana elegancko..ubierać się w tych wszystkich sklepach, o których tylko mogę teraz pomarzyć i mijam je z zazdrością i żalem, eh..
Ale zamiast willi z basenem, czy oszczędności na koncie wolałabym z mężem i dzieciakami podróżować.
Bo dzieci chciałabym. Min. dwójkę. Oczywiście przeraża mnie ciąża, jak i Was, z podobnych względów. Poza tym nie wyobrażam sobie bólu rodzenia.
I koniecznie chcę zwierzęta w domu.
Chciałabym coś jeszcze robić charytatywnie -.-

A z bliższych planów to pozostaje mi praca wakacyjna i przymierzam się, żeby zrobić sobie tatuaż Smile

spirit

Marla....zapraszam do Warszawy:D Very Happy

Marla

Boję się Warszawy, jestem małomiasteczkowa i bym się zgubiła od razu, jakbym tylko z dworca wyszła. ledwo tu ogarniam:P ale dziękuję, chętnie odwiedzę Very Happy

w ogóle mamy w planach z moją miłością udać się do stolicy, on ma tam rodzinę.

Ailema

Ja chciałabym się przeprowadzić na wieś (chcemy wyremontować chłopaka dom) zbudować małą klatkę hodować 3 kury i założyć rodzinę szczęśliwą rodzinę .......