Autodestrukcja

ashley

Bliscy, czyli nie tylko rodzina...

Większość z nas w tym trudnym okresie życia spotkało się z brakiem akceptacji i nerwowością ze strony bliskich, zwłaszcza rodziny. Jednak nie dla wszystkich był to z nimi jedyny problem.

Ja nigdy nie potrafiłam dogadać się z mamą, w zasadzie jej zachowanie w stosunku może nie tyle do mnie, co do moich autodestrukcyjnych zachowań niestety powodowało więcej szkół, niż pożytku. Ale dziś nie mam jej tego za złe i mogę powiedzieć, że mam z nią wreszcie bardzo dobry kontakt. Smile

Znalazłam też tą najbliższą osobę w moim życiu. Mam wspaniałego chłopaka który akceptuje wszystkie moje problemy i niedoskonałości; zjawił się w momencie, kiedy już całkiem straciłam wiarę w to, że ktokolwiek mógłby pokochać takiego człowieka, jak ja.

Jak Wam się układają relacje z bliskimi dzisiaj? Co zmieniło się na lepsze, co na gorsze, a co stoi w miejscu?

Blood B

Z bliskimi jak zawsze dobrze, no raczej dobrze, nie akceptuję dziewczyny brata. Natomiast ma luba ma problemy z autoagresją, staram się jej pomóc i jakoś mi to wychodzi, lecz o forum jej nie wspomnę.

ashley

Divine

Ash, nie miej wyrzutów sumienia. Przecież to nie jest tak, że chcesz to przed nim ukryć na zawsze, oszukiwać Go. Chcesz mu powiedzieć, tylko potrzebujesz być na to gotowa i masz do tego prawo. Nie wychodzisz poza żadne ramy uczciwości, przynajmniej w moim pojmowaniu Smile

a lubię uczciwość, więc o obcym nie pisze.

Blood B współczuję, to musi być trudne.
A z bratem bym wyluzowała, zwłaszcza, że on przecież młodszy, jeszcze dużo przewrotów przed nim, jak przypuszczam.

3ci rok żyję w odległości pół Polski od rodziców i to jedna z lepszych rzeczy jaka mnie spotkała. Teraz nawet się dogadujemy. Jeszcze nie wybaczyłam Ojcu, ale wreszcie doszłam do tego, że chcę to zrobić. Kiedyś.

Teraz jak przyjeżdżam do domu to mam wrażenie, że to zupełnie inni ludzie, inne miejsce. Czasem tylko coś przypomni o tym co było kiedyś. Generalnie, nie pamiętam większości. Muszę przyznać, że z perspektywy, której nabrałam czasem aż ciężko mi uwierzyć w jakim terrorze emocjonalnej, przede wszystkim, przemocy się wychowałam. Ciężko mi się pozbyć żalu, ale staram się, coby nie było to rodzice, kocham ich, teraz jest to łatwiejsze, gdy już nie mają na mnie wpływu. Poza tym, że robią coś, czego nigdy bym się kiedyś po nich nie spodziewała - finansują całkowicie moje studiowanie.

"Jeśli hodujesz do kogoś urazę i nienawiść to tak, jakbyś sam pił truciznę i oczekiwał, że ta osoba od tego umrze" czy jakoś tak.

W ogóle, z rodziną mam teraz dobre układy. Tak w ogóle, babcie, ciocie. Rzadko przyjeżdżam, a jak już, to jako studentka jestem atrakcją, bo w mojej rodzinie jestem pierwsza na studiach. To czasem aż zabawne, jak Babcia i Dziadek potrafią pękać z dumy kolejny rok.

ashley

Jeśli "bardziej otępienne podejście do tematu" znaczy tyle co "bardziej obojętne i zimne podejście do tematu" to bardzo mnie ono cieszy.

To tragedia, kiedy matka, jako bądź co bądź bardzo bliska osoba traktuje swoje dziecko w taki sposób.
Znam jedną dziewczynę która ma w domu bardzo podobnie. Tzn. matkę pizdę, siostrę pizdę i babcie pizdę (mieszkają same w takim babińcu rzecz jasna bo kto by wytrzymał z bandą jędz). To straszne, kiedy ktoś nie może powiedzieć, że "wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej" i szuka z niego ucieczki gdzie tylko może. Sad

Ale chyba nie ma innego wyjścia jak uciec, zagoić rany i tyle. Tacy ludzie niestety jakoś nie bardzo chcą się zmieniać. Confused

Divine

Dlaczego wciąż z nią mieszkasz? Czy naprawdę to, że "jest lepiej" wystarcza?
Dlaczego tak się męczysz? Czujesz się zobowiązana do opieki, czy chodzi o coś innego?
Odwołuję to, co napisałam w mailu - uciekaj stamtąd i wprowadzaj się do mnie, i niańcz i pilnuj mnieeee

Divine

Młodsza może i jestem, ale na pewno nie słodka ]:-> to Ty się bój!! Very Happy

Kobiety daleko bardziej z natury "znają się" na uczuciowości, emocjonalności, są naturalnie bardziej empatyczne, a tę umiejętność można wykorzystać do bardzo czarnych celów.
Faceci z kolei są bardziej metodyczni w swoich działaniach i mają daleko mniejszą skłonność do atakowania "swoich". Inna sprawa, że powszechny stereotyp prostego nierozumnego emocjonalnie faceta to bzdura i potrafią być daleko bardziej przebiegli i okrutni w swoich działaniach, niż kobiety. Wystarczy tylko, że nauczą się zwracać uwagę na pewne rzeczy.
Siła ataku kobiet leży w tym, że w swojej głupocie mają tendencję do krzywdzenia siebie poprzez atakowanie kogoś bliskiego, a więc, zazwyczaj, kogoś emocjonalnie od nich zależnego, kto, poniekąd, "da" się krzywdzić.
To jest to, co mi się wydaje w całej sprawie i w razie diametralnej zmiany światopoglądu posta zedytuję Very Happy

Black Rose

Div - niesamowicie zazdroszczę mieszkania z dala od rodziny.
choć nie mogę powiedzieć, że mam źle, to jednak. moja mama ucieka od problemów jak to robiła zawsze - a zaczęła kiedy byłam w LO i wpadłam w to całe bagno. próbowałam prosić ją o pomoc, na co ona się wyprowadziła do swojego nowego faceta i przez 5 lat mieszkałam sama z bratem - oczywiście w międzyczasie wpadał ojciec ( obecnie w Anglii ), który wybijał nam okna, bił mojego brata no i policja w domu prawie non stop.
teraz mieszkam z mamą i jej nowym mężem, który traktuje mnie jak największy skarb. szczerze dziwnie mi z tym.
czeka na mnie mój dom oddalony o 30min drogi tylko ( niestety:p ) od domku mamay i jej męża, ale nie mogę sobie pozwolić na wyprowadzkę z paru powodów.
po raz oczywiście kasa - póki nie skończę szkoły i nie zacznę zarabiać nie mam co marzyć nawet.
po dwa przyznaję, że nie jestem gotowa. gdybym była teraz sama w dosyć dużym domu..hm. no teraz nie jestem na tyle silna. pewnie piłabym co wieczór i stoczyła się na dno.
ale dostaje szału mieszkając z mamąl. kłótnie codziennie, nie portafimy dojść do porozumienia.
i na prawdę ją rozumiem, wiem dlaczego mnie opuściła wtedy, wiem, że cieszyła się, bo znalazla kogoś kto ją kochał, kto wyrwał ją z rąk tyrana i nie chciała kolejnego dramatu, ale jednak. nie potrafię pozbyć się żalu do niej o to, że nie chciała ze mną rozmawiać.
i wciąż nie chce.
kiedy mówię jej, że wciąż mam problem ona wpada w szał, płacze, wychodzi i krzyczy, że jest złą matką.
widać sama ma cholerne problemy i wychodzi na to, że to ja ją pocieszam i uspakajam.
bywa. kocham ją ponad życie, ale nie mogę się z nią dogadać. i najgorsze, że uzależniła mnie od siebie.
przepraszam za referat, ale tych relacji z bliskimi mam sporo, a jeszcze dochodzą synowie męża mamy i wszystko związane z nimi.eh.
Lashta <hug> może u mnie nie jest tak źle, ale mogę zrozumieć co czujesz.
ogółem.
moi bliscy nie rozumieją nic i doprowadzaja mnie do szału.
nic nadzwyczajnego pewnie:)

ashley

Black Rose

mąż mojej mamy mówi, że ją kocha taką jaka jest i ogółem zmowa milczenia tu panuje, o problemach się nie rozmawia nigdy, mama jakby wsadziła sobie filtry do uszu, a jej mąż oczywiście gada ze mną i pomaga, ale mówi, że pieprzę głupoty, bo widać mam za mało obowiązków i z nudów mi się w głowie przewraca.
porzuciłam już próby i w zasadzie dobrze jest, rodzinkę kocham, ale jak tylko zacznę pracować wracam do domu i będę ich widywać na niedzielne obiadki:)
każdy ma problemy z rodziną, trzeba to jakoś przetrwać i tyle.

Ash - Twoja mama całkiem dobrze zareagowała. moja nazwała mnie idiotką i wyszła z domu.cóż.

ashley

spirit

Hmm..a wiecie...ja po tych swoich latach doszłam do wniosku,że jeżeli w rodzinie nie da się porozmawiać; nie ma tego takiego partnerstwa czy też"rodzicielstwa" to nie ma co na siłę. U mnie przynajmniej jest to na zasadzie odgrywania rólek(ja to tak traktuje)-dziecko przyjeźdza do rodziców,bo tak trzeba. Rodzice poczęstuja obiadem-bo to w końcu ich dziecko. Zwroty:"ukochana córka,skarbie" są używane w obecności osób trzecich-mojego chłopaka,moich teściów czy też gości.
Zachowujemy się poprawnie względem siebie i tyle.
Głowa do góry i nic na siłę:*

Divine

Black Rose

szukałam współlokatorów, myślałam o tym, niestety to jest domek oddalony jakieś 40min autobusem od miasta i jak się okazało wielu ludziom to przeszkadza.
poza tym boję się kogoś tam wprowadzać, bo nigdy nie wiadomo kiedy mój ojciec zdecyduje się na odwiedziny i kolejne powybijanie okien;/ no i nie raz pobił ludzi, którzy akurat byli u mnie w domu, więc jest ryzyko.
teraz komornik zabrał jego połowę domu i w maju będziemy mieli możliwość wykupu - wtedy będzie już spokojnie, bo on zostanie pozbawiony jakichkolwiek praw. i może zdechnie jakimś szczęśliwym trafem, ale złego licho nie bierze niestety, pewnie dożyje 100 i będzie nam truł życie;/
tak więc uwierz mi Div póki co jestem uziemiona tu gdzie jestem i muszę wytrzymać rok. jeszcze rok. no pod warunkiem, że znajdę pracę w zawodzie, bo w KFC jakoś mi się nie widzi życia spędzić;p
jakoś żyję. tylko to ględzenie o sprzątaniu od rana zanim oczy otworzę..czy każda matka ma bzika na punkcie sprzątania?jakby to najważniejszym celem życia było. a no i moim powinno jeszcze być gotowanie obiadów moim rozleniwionym braciom;/

ashley

Black Rose

ooo uwierz mi Ash, że w życiu nie zgodzę się na rolę służącej.
kiedy kazała mi robić obiad dla brata mówiłam mu - Ty obierasz ziemniaki ja moge zrobić surówkę. a jesli jesmu się nie chciało to trudno. głodował. ja mogę pomóc oczywiście. ale jesli ja mam zapierdzielać przy garach a brat siedzi i gra w gry swobodny i zadowolony z życia to ja pieprzę coś takiego. nigdy.
złość mnie ogarnia jak myślę o tym w ogóle. ale jak mieszkałam z bratem te 5 lat sama to nauczył sie gotować. sam sobie obiady robił.

a chciałam o moim ojczymie.
bo w sumie on jest hmm typowym samcem, że tak powiem. on wierzy w to, że to on ma zarabiać i dawać kobiecie całą swoją wypłatę, a ona rządzi.
jest byłym komendantem Policji i emeryturę ma spora, do tego ma swój warsztat samochodowy, w kórym codziennie pracuje.
i przynosi prawie że w zębach mamie piniądze codziennie.
mi co chwile mówi, że jak jemu się mój facet nie spodoba to go zabije chyba.
i że jeśli ja lub mama robimy tak a nie inaczej, to znaczy, że nam sie tak podoba i tak ma być, a jak komuś to przeszkadza niech spier****
oczywiście jest dla mnie bardziej ojcem niż mój prawdziwy znaczy...
heh.
nigdy nikomu tego nie mówiłam, ale.
jestem dzieckiem z probówki. moja mama miała In Vitro. i tak oto powstałam ja.
jakoś czuję chęć wyrzucenia tego z siebie.
bo ta wiadomość mnie uszczęśliwiła.
że moim ojcem nie jest ten walnięty tyran, psychopata bijący swoją rodzinę.
no...ale...powiem wam, że mama dobrze trafiła. sa jacy sa, ale kochają się i nas. nie rozumimy się, ale cóż.

przepraszam;/ namówili mnie na wino:(
ehhh to wszystko jest takie
żałosne, że się tak żalę;p

ashley

Black Rose

doceniam mojego ojczyma na tyle na ile jestem w stanie kogokolwiek doceniać. on na prawdę uważa mnie za rodzona córkę, wszystkim mówi, że ma córke, która uczy się protetyki i będzie miała własny zakład i ogółem przeszczęśliwy jest , bo zawsze chciał mieć córkę.
mi jest po prostu dziwnie z tą jego 'miłością' czy czym tam.
nie przywyklam do posiadania ojca. w ogóle odwykłam od uczuć w sumie. synowie mojego ojczyma zaczęłi na moją mamę mówić 'mama'. mój brat mówi na niego 'tata'. ja tego nie umiem. tu nie chodzi o to,że coś mi strasznie w tym przeszkadza. ale kurde. jestesmy dorośli wszyscy, uzgodniliśmy, że mówimy sobie po imieniu, a nagle moja mama mi robi wyrzuty, że ja nie nazywam go 'tatą'. no do cholery.
oczywiście jest lepszy, dba o nas itd, ale no kurde. nie wiem czy wiecie o co mi chodzi.
ciężko to ubrać w słowa.

a do wina...
eh.
rodzice. ojczym mnie zawołał, posadził sobie na kolano, nalał i wina i mówi :"no córka, zdrowie."
i wielkie zdziwienie jak mówię 'nie'.
a potem uległam:(
ciężko się kontrolować jak nie ma się żadnego wsparcia a wszędzie naokoło cię kuszą.
heh.

Ash. a co z Twoim ojcem? znasz go? widziałaś się z nim? cokolwiek?

ashley

Black Rose

nie mam genów byłego męża mamy. on nie wie, że nie jestem jego córką. był w pracy w Niemczech kiedy mama miała in vitro, jemu powiedziała, że zaszła przed jego wyjazdem.
dobrze zrobiła, bo debil by ją zatłukł pewnie;/

heh tatusiowie. nie wiem nawet co napisać odnośnie Twojego ojca. chyba tylko, że takich bym kastrowała bez znieczulenia.

a uległam, bo jestem słaba, lubię pić i moim sloganem życiowym stało się 'od jutra' co jest samobójstwem;/
mam tego dosyć.
nie chcę już.

Divine

Ash...

Jasne, odpocznij, a gdy wrócisz, pamiętaj też, że nie na każde pytanie trzeba odpowiadać, nie wszystko rozdrapywać...
Swoją drogą, jaki świat jest mały. W tym miasteczku, gdzie to się działo mieszkałam przez pierwsze lata swojego życia, a później jeszcze dłuuugo i często tam jeździłam, bo dziadkowie. Czytam ten artykuł, Burmistrz: "Nie mieliśmy pojęcia, co się tam dzieje", oczywiście, że wiedział, ja od najmniejszego gówniarza wiedziałam co się dzieje w tamtym miejscu, w sumie tak teraz zastanawia mnie to przyzwolenie społeczne... w tamtym mieście w latach 90 na handlu z Niemcami ludzie dorabiali się swoich życiowych majątków, z tym, że większość to robiła legalnie, sprzedając rzeczy na straganach (nie szukając daleko - moi rodzice, za młodu, na handlu z Niemcami tam i wtedy zarobili na własny dom, obecną firmę itp), ale o tym burdelu również wiedzieli wszyscy. I wiadomo było jaki syf się w nim dział, ale nikt nic z tym nie robił, bo dzięki temu miejscu tak naprawdę to miasteczko w Niemczech było znane i Niemcy się zwalali, dając się wzbogacić tam każdemu. Boże, jak łatwo kupić resztki moralności kilku tysięcy ludzi, heh.
Także sprawę znam, "od zawsze" mijałam te kobiety na drodze i w ogóle, a później gdy ktoś się za to wziął też sporo słyszałam o "aferze", ale jakoś nigdy nie skojarzyłam jej bezpośrednio z Tobą, a mogłam, bo przecież znałam Twoją historię.
Eh, nie wiem co powiedzieć, ściskam Cię strasznie, strasznie mocno, żyj wszystkim tym, co inne jest teraz i bądź bezpieczna:*

Black... wiesz, co. Gdy przyjdzie taki moment, że będziesz pewna, że chcesz walczyć o siebie. I gdy będziesz wiedziała, że zostaniesz wysłuchana. Porozmawiaj z nimi. A nawet trochę przesadź. Niech wiedzą o problemie, niech nie robią krzywdy swoją nieroztropnością. Chroń siebie, wszyscy dobrze wiemy, że to już dawno jest poza "lubię pić", Ty tego nienawidzisz.

spirit · Wysłany: Pią 20:23, 16 Mar 2012 Temat postu:

Ash:*

Ja chciałam w temacie napisać tylko,że uważam osobiście,że nie ma sensu opowiadać chłopakowi o tym co było...kiedyś rozważałam taką myśl szczególnie jak się zaręczyliśmy..ale teraz wiem,że póki co zostanie to moją tajemnicą.
Pewnie to głupie,ale ja się jednak obawiam...ja wiem,że to by zburzyło jego obraz na mój temat.Każdą wizytę u rodziców poprzedzam parogodzinnym telefonem by sie upewnić czy wszystko będzie ok.
Przez 4 lata naszego związku płakałam przy nim tylko 3 razy....
I osobiście uważam,że w jego oczach jestem bardzo silna psychicznie i zaradna...ja zresztą chyba muszę być tak postrzegana by sama się nie poddać..
Tylko w dwóch sytuacjach uznałam,że jestem gotowa się przyznać:
- kiedy będę w ciązy i zaobserwuje,że ed wraca....
i kiedy nasze dzieci miałyby problemy...
w innej sytuacji stanowczo NIE!

co do rodziców- nasze kontakty się nie zmieniły;udajemy szczęśliwych ludzi,którzy sobie ufają..dla mojej matki jak jej powiem,że niewiem jaką farbę nałożyć na włosy to jest to zwierzanie się...i wiem,że tutaj się nie zmieni...nie ufam im..mam do nich potwornie dużo żalu..za bardzo się boje,że będę podobna do matki..i że będę postępować w przyszłości ze swoimi dziećmi w podobny sposób...
narazie uczę się na swojej chrześnicy zdrowych relacji i okazywania uczuć wobec dzieci Smile

z bratem jest znacznie lepiej..bardzo często gadamy i bardzo często się wspieramy...ale to chyba ten wiek po prostu... Smile

Sądzę tutaj,że zawsze będziemy się wspierać i stać za sobą wzajemnie...tak myślę chociaż parę lat temu bym się śmiała z tego Razz

p.s ja to się zawsze rozpiszę Smile

ashley