Forum Autodestrukcja
Forum dla tych co się zgubili w rzeczywistości
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy  GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Ludzie wokół

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Autodestrukcja Strona Główna -> Problemy
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Wto 4:34, 20 Gru 2011    Temat postu: Ludzie wokół

Skoro forum ma wrócić...

Przytłacza mnie samolubność ludzi. Przytłacza mnie ich chamstwo i obłuda.
Przytłacza mnie to do tego stopnia, że czuję, że zataczam koło od obojętności, poprzez nienawiść aż do chęci dostosowania się, ponownie do obojętności i narastającej nienawiści.

Chodzi tu zarówno o sprawy drobne jak i sprawy dla mnie większe. Poczynając na wyrywaniu kartek z głupich sprawozdań, poprzez dogryzanie mi aż po petycje o przesunięcie funduszy ze stypendiów socjalnych na rektorskie.
A to i tak widok świata po ograniczeniu się do tylko tej części społeczeństwa, której nie uniknę.

Czasem zastanawiam się, co jest ze mną nie tak. Egocentrycznie:
Jestem obojętna - ludzie nienawidzą mnie bo jestem "dziwna", zimna, co to za człowiek, który nigdy się nie uśmiecha? Co to za człowiek, który nie ma okazuje uczuć?
Pałam nienawiścią - to chyba normalne, że ludzie na nienawiść odpowiadają nienawiścią.
Ale czym do cholery zasłużyłam sobie na takie zdanie o mnie i to w zupełnie nowym, obcym środowisku? Próbą bycia miłą i pomocną? Próba dostosowania się i bycia "normalną osobą"? Byciem fair?
A może po prostu dałam się wychujać ludziom, którzy są skurwielami tak z natury jak ja z natury jestem czubkiem?

W chwilach gdy znów widzę choćby głupie zaczepki mimo iż wiem, że nie ma najmniejszego sensu się tym przejmować, mimo iż nie pokazuję słabości - mam ochotę siąść i płakać jak dziecko, aż się czasem zastanawiam, po co mi było tak bardzo chcieć się tego nauczyć?
Rzadsze ataki dysocjacyjne, ah tak...

Nie wiem już nawet, czy chcę szukać, czy coś jest "nie tak" ze mną, czy po prostu być sucha pizdą jak wszyscy inni.
Ciężko mi tylko ponownie się zobojętnić mając przy boku kogoś, kto na bieżąco przywraca mi wiarę w ludzi. Nie chcę żyć z myślą, że to ostatni przedstawiciel wymarłego gatunku.


I naprawdę nie wiem też, dlaczego nie opowiem o tym właśnie jemu.
Tak jakbym wstydziła się za zachowanie tych wszystkich ludzi...

Mam wrażenie, że robię źle.
I trochę boję się, że razem z forum powróci stary stan umysłu.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Divine
Administrator



Dołączył: 08 Paź 2005
Posty: 5635
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: stąd

PostWysłany: Wto 18:03, 20 Gru 2011    Temat postu:

Ash, co oni zrobili? Co robią na codzien? Głupie zaczepki, jasne, gimnazjum, ale żeby na studiach, wtf?

Fajnie ujęłaś to koło. Ja też po nim wędruję i nigdy nie wiem, na którym fragmencie zachowuję się właściwie. Obojętność, nienawiść, dostosowanie się - co jest odpowiednią reakcją? Na którym etapie jestem taka, jak należy? Kiedy jestem silna, a kiedy idę na łatwiznę? Ja już nie rozróżniam.

Wiesz, Ash, ja nie wiem. Nie do końca znam tę perspektywę, nie licząc przedszkola, nigdy nie byłam jakoś szczególnie zwalczana przez ludzi. Jestem raczej odbierana jako nudna, szara, zadufana w sobie, nieciekawa, niesympatyczna też, ale nie spotykam się z atakami, bo tak nazywam to, o czym teraz napisałaś.
Ash, dlaczego nie okazujesz uczuć, dlaczego się nie uśmiechasz? Chodzi o to, że nie widzisz pośród nich powodu do emocji, czy blokada jest na etapie ich uzewnętrzniania?
A co ze wspomnianą nienawiścią? Ona naprawdę jest przez innych dostrzegalna? Jak? Co ją wywołało jeszcze zanim zaczęli nią odpowiadać?
Coś bardzo ważnego. Nie jesteś czubkiem. Jeśli Ty jesteś, to jestem nim ja i wszyscy inni, w myśl zasady, że nie ma zdrowych ludzi, są tylko niezdiagnozowani.
I tak, być silnym, ale nie, nie być suchą pizdą (love the expression btw) jak wszyscy inni, to takie moje osobiste zdanie, że kamień nie stanie się na powrót człowiekiem. Wierzę, że trzeba dotrwać do momentu, w którym okaże się, że zachowanie uczuć było tego warte.

Cytat:
Tak jakbym wstydziła się za zachowanie tych wszystkich ludzi...

Mi jest zawsze dogłębnie wstyd, gdy choćby pomyślę o przykrych rzeczach, jakie mnie spotkały. Jakbym je kontrolowała, jakbym opowiadała nie o tym, co mi się przydarzyło, ale o tym, co spowodowałam, co wywołuje w innych moja osoba.
Tak więc nie dziwię Ci się, ale mam wrażenie, że jeśli zbierzesz się na odwagę, to zostanie Ci to wynagrodzone, jak zrozumiałam z postów - masz człowieka, który może Cię ukoić i obronić. Przywrócić równowagę.



Swoją drogą.
Bycie miłym, pomocnym, normalnym i fair nie popłaca jak sam skurwysyn. Uwielbia(ła)m uczciwość, szczerość, proste sytuacje, uczynność, bezinteresowność, kiedyś strasznie się tego trzymałam. I ciągle dostawałam małe igiełki zwrotne - a to najlepszy kumpel z uczelni zostawiał mnie z czymś samą, bo leciał pomóc jakiejś ładnej sztuni w czymś, czego nie chciało jej się robić, raz, drugi, trzeci, aż zabolało. A to traciłam czyjeś zainteresowanie, a to byłam kimś zastępowana, a to niedoceniana, a to jeszcze cośtam. Od kiedy "nie zadaję się z pospólstwem" wszyscy są arcymili, jakby moja sympatia była jakąś nagrodą w wyścigu. A gdy przyjdę raz, czy dwa na semestr na jakąś imprezę to jestem traktowana jak księżniczka. I kiedy czegoś potrzebuję nie myślę już "kogo wypada poprosić", tylko "kto zrobi to dla mnie najlepiej" i uruchamiam manipulacyjną machinę.
To jest porąbane. Nie powinno tak być.
Jeszcze rozumiem, w kontaktach damsko-męskich. Kobiety ulegają egoistycznym skończonym skurwielom, a mężczyźni wyrachowanym, niedostępnym uczuciowo manipulantkom. Ale tych zwyczajnych, międzyludzkich? Dlaczego najgorszy kierunek, jaki można obrać to uczciwość?
Nie chcę się dostosowywać jeszcze bardziej. Nie chcę nienawidzić. Nie chcę być jeszcze bardziej obojętna. Im lepiej rozumiem ludzi, kobiety, mężczyzn - tym gorzej mi na myśl o nich, ludzie są idiotami, a jeśli są inteligentni - są też potworni, pod swoimi ujmującymi maskami.

W jakiś sposób kocham ludzi, te kryształki znajdywane na polach bagiennych. Czasem boję się, że w akcie samoobrony kiedyś naruszę czyjąś piękną formę. Czasem wydaje mi się, że mam siły być wrażliwa i ufna, że potrafię znaleźć taki kryształek w każdym, a przynajmniej czuć potrzebę jego poszukiwania. Natomiast czasem mam po prostu nadzieję, że wszyscy zdechną i to bardzo, bardzo niedługo, bo zwyczajnie powinni.

A więc bądź ostrożna i uciekaj, jeśli poczujesz na szyi oddech któregoś ze starych demonów.


Ostatnio zmieniony przez Divine dnia Wto 18:10, 20 Gru 2011, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Śro 1:20, 21 Gru 2011    Temat postu:

Widzisz Div, rzecz w tym, że rozchodzi się w zasadzie o drobnostki.

Odkąd zaczęłam studia moje kontakty międzyludzkie poniekąd mimowolnie ograniczyły się do ludzi z uczelni i najbliższych.
Ja nigdy nie wiedząc, jak się zachowywać, zawsze wraz ze zmianą środowiska zmieniałam "taktykę".

UWAGA, SENTYMENTY

To nie tak, że teraz się nie uśmiecham i pałam pogardą wobec ludzi.
Większą część dzieciństwa byłam dzieckiem bardzo zamkniętym w sobie. Sama już nie wiedziałam, czy ja tych "emocji" nie mam, czy po prostu nie umiałam ich wyrazić. Do dziś każdy grymas mojej twarzy i każdy gest jest efektem prób dostosowania się do otoczenia. Sztucznego dostosowania. Ale ile sił bym w to nie wkładała społeczeństwo zawsze mnie odtrącało. Sama nie wiem, czy bardziej przez widoczne objawy zaburzeń (np. rany), czy przez właśnie to sztuczne zachowanie (bo jak inaczej wytłumaczyć powszechną niechęć do mnie nawet w dobie emo-mody).
Całe to odtrącenie wraz z ogólnie patologicznym środowiskiem w szkole zrodziło moją nienawiść do ludzi. Tych samych ludzi, bo moje gimnazjum i podstawówka to niestety ta sama szkoła. Byłam rozdarta między poczuciem akceptacji, a zmęczeniem i nienawiścią, która dojrzewała, aby w końcu przemienić mnie w obrzydliwą, podłą manipulantkę. I ta postawa gwarantowała mi osiągnięcie wszelkich moich celów, poza (o kurwa, co za niespodzianka) staniem się społecznie akceptowaną. Nikt nie akceptuje zimnych suk. Był to też okres mojej największej aktywności tu na forum.

Końcem liceum poznałam chłopaka. Chłopaka, który dostrzegł część mnie, której ja sama nigdy nie widziałam; który traktował (i nadal traktuje) mnie tak dobrze, jak ja nigdy sama siebie nie traktowałam. I coś się we mnie złamało... (Chyba jednak własnie ten "kamień stał się na powrót człowiekiem".)
Wróciła wiara w ludzi. A razem z nią moja chęć zakosztowania normalnego życia społecznego.
Poszłam na studia z dużym bagażem informacji o relacjach międzyludzkich i dużą chęcią zaczęcia nowego życia. Normalnego, miłego, spokojnego życia.
Nie wyszło.

KONIEC SENTYMENTÓW

To żałosne, ale ja nie zauważam różnicy w zachowaniu ludzi z gimnazjum i ludzi z uczelni.
Fakt, atmosfera wrogości i niechęci nie dotyka tylko mnie. Problem z nimi polega raczej na tym, że jesteśmy pierwszym rocznikiem ze stypendium europejskim (1000 zł miesięcznie). Rocznik ten zamiast gromadzić ludzi, których kierunek interesuje, gromadzi kujony łase na kasę. I jeden drugiemu rzuca belki pod nogi jak tylko może, istny wyścig szczurów.
Problem ze mną polega na tym, że ja nie chcę się z nimi ścigać. Chcę się czegoś nauczyć, a nie zakuć, zdać i zapomnieć; niech się udławią tymi pieniędzmi.

Każda droga pod prąd zawsze jest trudną drogą, ale ja nigdy nie chciałam stać się jednym z tych bezmyślnych, powielających wzorzec potworów.
Indywidualizm to taka moja cecha do której mam bardzo ambiwalentny stosunek. Zawsze uważałam i nadal uważam, że to moja najlepsza cecha, że to własnie ona pozwala zostać "kimś" w życiu. Z drugiej strony nienawidzę się za to, bo wiem, że najprawdopodobniej ta cecha czyni mnie "odmieńcem"; to ona nie pozwala mi się w pełni zasymilować.

Na to nakłada się mój brak strachu przed wyrażaniem swoich podglądów.

Div napisał:
nudna, szara, zadufana w sobie, nieciekawa, niesympatyczna też, ale nie spotykam się z atakami


Ludzie nie lubią inności. Masz mieć poglądy takie jak oni, wyglądać tak jak oni, lubić to, co oni, jeść to, co oni... Jeśli tak nie jest, nie obdarzą cię sympatią.
Ale dlaczego od razu mieliby akurat mnie darzyć niechęcią? Za co?
Próbowałam być miła i pomocna. Próbowałam być podobna do nich. Jak zwykle na marne.

Jestem już tym zmęczona. Jestem zmęczona i nie wiem już, co z tym zrobić.

Div napisał:
Mi jest zawsze dogłębnie wstyd, gdy choćby pomyślę o przykrych rzeczach, jakie mnie spotkały. Jakbym je kontrolowała, jakbym opowiadała nie o tym, co mi się przydarzyło, ale o tym, co spowodowałam, co wywołuje w innych moja osoba.
Tak więc nie dziwię Ci się, ale mam wrażenie, że jeśli zbierzesz się na odwagę, to zostanie Ci to wynagrodzone, jak zrozumiałam z postów - masz człowieka, który może Cię ukoić i obronić. Przywrócić równowagę.


U mnie to jest tak jak ze zgwałconą kobietą, której wmawia się, że to wszystko jej wina, bo "to ona sprowokowała". Może to głupie, ale ja czuje się winna temu, jak ludzie mnie traktują.

I to też w sumie nie tak, że on o tym nie wie. Wie. Wie o tym, jak wygląda sprawa z wyścigiem szczurów na roku. Widział chamskie odzywki kierowane do mnie na forum studentów roku.
Po prostu mam jakieś takie pojebane poczucie winy, że smęcę o tym Wam, a nie jemu. Zwłaszcza, że on o Was nie wie.
Czuje się jakbym coś (kogoś?) przed nim ukrywała.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Divine
Administrator



Dołączył: 08 Paź 2005
Posty: 5635
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: stąd

PostWysłany: Śro 17:34, 21 Gru 2011    Temat postu:

U mnie też jest wyścig szczurów, ale w sumie nikt nawzajem nie robi sobie jakichś nie wyobrażalnych świństw. Przynajmniej ja się z tym nie zetknęłam, może dlatego, że w ogóle nie jestem zainteresowana czymś więcej niż zaliczeniem. A może to dlatego, że u mnie to nawet nie jest (jeszcze) przez pieniądze, bo mało kto dostaje stypendium, a jeśli już to jakieś śmieszne kwoty 200-400max. Po prostu, jestem wśród ludzi, którzy przywykli do tego, by być we wszystkim najlepszymi, takie życiowe mendy, które od zawsze miały, przede wszystkim, naukę.


Hmmm... wiesz, to wszystko, o czym piszesz - indywidualizm, asertywność - to są tak samo cechy "odmieńca" jak i "lidera". Nie wiem, nie znam Cię w ten sposób, że widziałam, jak jesteś. Jednak to co mi przychodzi na myśl, to że ludzie faktycznie od zawsze atakowali to, co było inne, bo to wzbudzało strach. Niechęć jest odpowiedzią na strach. A dlaczego go wzbudzasz, nie jestem w stanie powiedzieć.
Wiesz z kim mi się to wszystko skojarzyło? Czytałaś Stiega Larssona Millenium?Smile Mm, kojarzysz mi się z tą całą Lisabeth Salander.
Sorry, za dygresje. To, co chciałam w tym akapicie przekazać, to, że możesz wszystkie swoje "słabości" przekuć na atuty. Wystarczy je pociągająco ubrać.


To czego ja się nauczyłam przez ostatnie kilka lat - nie bądź szczera, bądź pozorancka. Nie przekonuj - manipuluj. Nie darz sympatią - intryguj. A przede wszystkim NIGDY NIE DAJ SOBIE NICZEGO WMÓWIĆ. Kłam ile wlezie i zwracaj uwagę na powierzchowne sygnały, jakie wysyłasz. Bo tylko je ten cały motłoch odbiera. Jesteś taka niewinna, jeśli masz krzyżyk na szyi, drobniutkie ciało, blond włosy i dziecięcą twarz, nieważne, że zaliczyło Cię pół szkoły. Gdy masz ciemne włosy, kobiece ciało i pewność siebie, jesteś zdzirą i już, nikogo nie interesuje, że chcesz być dziewicą aż do ślubu. I tak daaalej.
Nie wiem, można czytać książki o mowie ciała, zakuć je i przywoływać odpowiednie do sytuacji fragmenty.
Można pójść o krok dalej i przejść kurs programowania neurolingwistycznego.
Można jeszcze...
jest wiele rozwiązań, ale chyba najlepiej skupić się na tym, co już się ma.
Masz kogoś bliskiego, kto może Ci dać siły na to wszystko. Walkę z wiatrakami, z idiotami. Kto Ci przypomni, że jesteś wspaniała.
Bądź czujna, nie daj się krzywdzić i nie wahaj atakować. Trzymaj się pozorów, bo to jest język społeczeństwa.
To tyle, co mi przychodzi do głowy. Ups, najważniejsze:
to wszystko tak naprawdę nie ma znaczenia.
Szczęście leży gdzieś poza ich zasięgiem. Następnym razem lepiej przypilnujesz swojego sprawozdania, następnym razem ugryziesz się w język albo powiesz dokładnie to, co chcą usłyszeć. A następnym następnym razem może to Ty będziesz wiedziała, gdzie się podziały czyjeś kartki, może to Ty skupisz na kimś niesprzyjającą uwagę ogółu. Bo dopóki nie zaatakujesz, będziesz łatwym celem. Traktuj to jako zabawę, wyzwanie dla inteligentnej osoby, którą jesteś. Ba, jesteś kobietą, naturalną mistrzynią intrygi Smile

I współczuj im, bo masz coś jeszcze, coś co się naprawdę liczy. A oni - mają swoje pole bitwy, zasrane 1000zł i w większości nigdy nie poznają/nie stworzą niczego wartego w życiu.

Czasem warto się wysmęcić gdzieś indziej, zaczerpnąć innej perspektywy:)


Ostatnio zmieniony przez Divine dnia Śro 17:37, 21 Gru 2011, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Czw 0:04, 22 Gru 2011    Temat postu:

Div napisał:
możesz wszystkie swoje "słabości" przekuć na atuty. Wystarczy je pociągająco ubrać


Tak, wiem o tym bardzo dobrze.
Ja po prostu sama już nie wiem, które moje cechy to zalety, a które to wady; co jest moją słabością, a co atutem.*

Div napisał:
Niechęć jest odpowiedzią na strach. A dlaczego go wzbudzasz, nie jestem w stanie powiedzieć.


Także rozważałam to z tej strony. Ale dlaczego ludzie, których jedynym celem jest zdobycie stypendium mieliby "bać się" mnie, skoro ja się ze swoim stosunkiem do tych pieniędzy nie kryję, a ostatnimi czasy nawet delikatnie afiszuję. Podobnie jak Tobie, zależy mi tylko na zaliczeniu (+ własnej satysfakcji ze świadomości, że JA wiem, ile JA umiem, ale to wydaje mi się mniej istotne) i wszyscy doskonale o tym wiedzą.
No i jak wyjaśnić "strach przede mną" ludzi z poprzednich szkół? Fakt, zawsze byłam dobra z tych przedmiotów, których większość ludzi nie rozumie (zwłaszcza matma), ale tam za najwyższą średnią w szkole dawali jednorazowo mniej niż 100 zł.

Div napisał:
To czego ja się nauczyłam przez ostatnie kilka lat - nie bądź szczera, bądź pozorancka. Nie przekonuj - manipuluj. Nie darz sympatią - intryguj. A przede wszystkim NIGDY NIE DAJ SOBIE NICZEGO WMÓWIĆ. Kłam ile wlezie i zwracaj uwagę na powierzchowne sygnały, jakie wysyłasz. Bo tylko je ten cały motłoch odbiera. Jesteś taka niewinna, jeśli masz krzyżyk na szyi, drobniutkie ciało, blond włosy i dziecięcą twarz, nieważne, że zaliczyło Cię pół szkoły. Gdy masz ciemne włosy, kobiece ciało i pewność siebie, jesteś zdzirą i już, nikogo nie interesuje, że chcesz być dziewicą aż do ślubu. I tak daaalej.


Byłam taka długi czas. Raczej tą ciemnowłosą zdzirą niż blond aniołkiem, ale ohydną manipulantką i nie powiem, manipulowanie motłochem mi wychodzi.
Ja po prostu chciałam przestać żyć w interaktywnym świecie, gdzie mogłam sobie poustawiać wszystkich po swojemu. Chciałam żyć w świecie, gdzie jestem równa innym, nawiązać jakieś znajomości, może przyjaźnie... Chciałam wbić się w ten tłum i żyć normalnie, zachowując przy tym swoją osobowość (a może własnie tu leży błąd, może tak się nie da).

Jak tak czytam kolejny raz Twój post zaczynam poważnie rozważać powrót do takiego stanu rzeczy. Przynajmniej wobec tej części społeczeństwa, której się to należy.

Div napisał:
dopóki nie zaatakujesz, będziesz łatwym celem


To mnie przygnębia.
Dopóki nie zaatakuję, będę łatwym celem, ale kiedy już to zrobię, należy spodziewać się rewanżu. Tu zamyka się błędne koło, bo ja nie mam siły, czasu ani chęci na gówniarskie zwalczenie się wzajemnie.
Z dnia na dzień jednak rośnie we mnie smutny wniosek, że w świecie ludzi symbioza nie ma prawa bytu, a nazwanie zwalczania się "gówniarskim" jest błędem.
To chyba leży w naszej (tj. ludzkiej) naturze (wojny?), ale do cholery sranie w krzakach też. Dlaczego jako gatunek potrafiliśmy wynaturzyć jedno, a nie potrafimy drugiego?
A może to po prostu taka dewiacja narastająca wskutek prawdziwych wynaturzeń; taki mechanizm obronny matki natury, sprzężenie odejścia od niej z autodestrukcją...

Sorry za filozoficzną rozkminę.

Ogólnie to głupio mi trochę, że tak smęcę jak taka nieporadna sierotka. Weszłam na forum trochę przysmażona, a że zawsze jak jestem sama w takim stanie zbiera mi się na burzę mózgu i sentymenty, to założyłam ten wątek i już nie było sensu się wycofywać.

Ale chyba nie żałuję. Dziękuję Div. :*
Już zapomniałam, jak to dobrze móc "zaczerpnąć innej perspektywy".
A może kiedyś nawet zbiorę się na odwagę powiedzieć o Was tej mojej najbliższej osobie.

Co do Millenium - nie czytałam. Pewnie powinnam żałować, ale ja nigdy nie byłam fanką fabularnych książek.
Może kiedyś znajdę czas na odkopanie się spod podręczników do KM'u w celu zaznania jakiejś odmiany.

*Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że świat nie jest czarno biały i wszystko jest po części zaletą i wadą. Chodzi raczej o to, co jak powinnam potraktować.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Blood B




Dołączył: 19 Wrz 2006
Posty: 520
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Sagan

PostWysłany: Śro 1:23, 28 Gru 2011    Temat postu:

Ostatnio cierpię na "ludziofobie", nie wiem czy nimi gardzić, szydzić z nich, czy co? Wiem jedno ludzie, byli i pozostaną głupi, nieodpowiedzialni, będą dalej ignorantami w różnych dziedzinach. Odnośnie uczelni i ludzi na roku o dziwo są w porządku (zmiana uczelni). Poza tym nigdy więcej pracy w handlu ;/
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Divine
Administrator



Dołączył: 08 Paź 2005
Posty: 5635
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: stąd

PostWysłany: Pią 18:35, 20 Sty 2012    Temat postu:

Ostatnio coraz bardziej mnie przeraża jak bardzo odcięłam się od ludzi. Wplątuję się tylko w jakieś dziwne, tajemne relacje. Albo odnawiam te stare, które niegdyś się liczyły. Naprawdę, grono ludzi, z którymi utrzymuję kontakt, jest ekstremalnie "ścisłe".
Coraz częściej też dochodzą do mnie słuchy o mojej wyniosłości i tego na jaką indywidualistkę się lansuję. Wkurwiające.
Tyle że, naprawdę, wcale nie zachęca mnie do uczestnictwa to, co spotykam - -'
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Pią 19:16, 20 Sty 2012    Temat postu:

Ja od ludzi odcięłam się już bardzo, bardzo dawno i chyba nie żałuję. Miewam momenty przytłaczającego poczucia samotności, odmienności, ale kiedy tylko przypomina mi się, że będąc między nimi też czułam się samotnym odmieńcem i do tego to, ile przykrych rzeczy mnie z ich strony spotkało to jakoś mi przechodzi.

Całe moje życie było jedną wielką ucieczką i powrotem do ludzi. Jestem właśnie na etapie kolejnej ucieczki i mam przeczucie, że tak już pozostanie. Jestem zmęczona swoimi własnymi nadziejami.

Niby wychodzę między nich jednak tylko ze względu na chłopaka. On nie chce zrywać kontaktów choćby z naszymi wspólnymi znajomymi i ja to szanuję, ale sama z siebie wychylam nos z domu bardzo sporadycznie. Może też dlatego, że przy nim nikt nie ośmieli się z czymś do mnie wypalić i mając go obok nie czuję "samotności w tłumie".
I tak grono ludzi z którymi się w ogóle widujemy jest zawężone do osób, które ja toleruję. Nie ukrywam, do większości faktycznie nic nie mam i mogłabym się pokusić o stwierdzenie, że nawet lubię się z nimi zobaczyć od czasu do czasu, ale moja nabyta nieufność wobec ludzi chyba już nigdy nie pozwoli mi traktować kogokolwiek w kategorii "przyjaciela", czy choćby "dobrego kumpla".

O mnie też krążą różne ploty, w zasadzie z pewnego źródła wiem, że jestem głównym tematem rozmów choćby uczelnianych kujonków a tych u nas nie brakuje, jednak zwisa mi to i powiewa niczym firanki na wietrze.


Chyba mogłabym się pokusić o stwierdzenie, że dobrze mi z dala od motłochu.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Black Rose




Dołączył: 01 Lut 2006
Posty: 1834
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Pią 19:48, 20 Sty 2012    Temat postu:

zgadzam się ze wszystkim co napisane powyżej dość wyczerpująco.
z tą nienawiścią do innych - zastanawiałam się nad tym, bo ludzie też nie lubią mnie na początku ( albo w ogóle ) i uważają za taką wyniosłą właśnie, a u mnie to wszystko ze strachu przed ich ocenami się bierze. więc wieje ode mnie chłodem na kilometry, patrzę jakby z góry na ludzi ( nie celowo, bo głupio mi za to często ), ale taka moja obrona. wolę wyjść na zimną sucz, która z własnej woli z nikim nie rozmawia niż na żałośnie czekającą na jakieś odzew ofiarą losu, która sparaliżowana strachem zapomina jak się mówi.

idąc na studiach marzyłam o świetnej grupie, wiele lat czekałam na ludzi, z którymi zżyję się na prawdę. nie wiem po co, bo wiem dobrze, że z nikim się nie zżyję. brak zaufania do ludzi się ciągnie za mną nieustannie a myśl, że wolę sama porzucić niż być porzucona daje obojętność uczuciową i tyle.
obecnie mam niesamowicie fajną grupę na dziennej szkole, jest nas 7 i są to najlepsi ludzi z jakimi przyszło mi się kiedykolwiek uczyć. ambitni, ciągną mnie w górę, na przerwach gramy w karty i rozwiązujemy krzyżówki;p
choć zajęło rok zanim się z nimi jakkolwiek porozumiałam i zaczęłąm otwierać.
uwielbiam ich aczkolwiek zawsze na początku mam takie bum na nowych ludzi - zafascynowana, ufna i naiwna - potem się spala ten mój zapał i obojętnieję. i tak też się stało teraz.
nie wiem jak to określić.
męczy mnie to ciągłe rozkminianie.

a chciałabym właśnie nauczyć się tej manipulacji i tego o czym piszecie dziewczyny, ale wciąż jak małe dziecko jestem w środku i nie wiem jak zacząć nawet.
kończę, bo zgubiłam wątek.
trudna kwestia z tymi ludźmi.
ogółem - mam dni kiedy nie jestem w stanie ich słuchać. wydaje mi się, że gadają takie głupoty, tak wielkie idiotyzmy, że nie mogę wyjść z podziwu. i śmieją się nie wiadomo z czego, i pieprzą bez sensu i nienawiść wtedy dopiero mnie dopada taka, że ledwo mogę uśmiech wymusić na pożegnanie.
aż mi wstyd za mowę i chciałabym im gęby pozaklejać.
heh.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Pią 21:04, 20 Sty 2012    Temat postu:

Black napisał:
idąc na studiach marzyłam o świetnej grupie, wiele lat czekałam na ludzi, z którymi zżyję się na prawdę. nie wiem po co, bo wiem dobrze, że z nikim się nie zżyję.


Ja przy każdej zmianie szkoły się łudziłam. _ _" Zawsze jak było źle, jak już rzygałam na samą myśl o tych ludziach pocieszałam się "nie martw się, pójdziesz do szkoły/gimnazjum/liceum/na studia i będzie lepiej, ludzie będą doroślejsi, będzie inaczej...". Nigdy nie było.
Nie łudzę się, że w pracy będzie lepiej.

W ogóle ja jestem z tych osób, które się albo uwielbia, albo nienawidzi, w zasadzie mało kto pozostaje wobec mnie obojętny. Oczywiście tych nienawidzących jest znacznie więcej, ale nie mogę powiedzieć, że nie mam swoich "fanów", dosłownie.
Problem mój z nimi tylko polega na tym, że ja jakoś podświadomie wolę, żeby wielbili mnie na odległość. Tak jakbym trochę się bała, że się na mnie poznają i to uwielbienie im minie, lol.

Black napisał:
wolę wyjść na zimną sucz, która z własnej woli z nikim nie rozmawia niż na żałośnie czekającą na jakieś odzew ofiarą losu, która sparaliżowana strachem zapomina jak się mówi.


Długo tak miałam. Z czasem to po prostu tą zimną sucz ze mnie zrobiło.
Lubię być zimną suczą. Motłoch, tj. ponad 90% społeczeństwa nie zasługuje na lepsze traktowanie.

Choć nie ubliżam nikomu "na dzień dobry". Zawsze staram się być miła, albo przynajmniej obojętna wobec nowopoznanych osób.
Nie do końca rozumiem, dlaczego ludzie w pewnym momencie tak po prostu zaczynają mnie nienawidzić.

Black napisał:
a chciałabym właśnie nauczyć się tej manipulacji i tego o czym piszecie dziewczyny


Oddałabym Ci swoje skille bardzo chętnie. Życie w świecie pełnym lalek jest w gruncie rzeczy nudne, smutne i przytłaczające. Dlaczego dzieci chcą mieć prawdziwego pieska, a nie zadowalają się pluszowym?

Czasem niestety po prostu nie potrafię sobie inaczej poradzić.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Black Rose




Dołączył: 01 Lut 2006
Posty: 1834
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Sob 1:57, 21 Sty 2012    Temat postu:

ja tez długo się łudziłam co do ludzi w LO, na studiach w pracy.
i dopiero w szkole policealnej na protetyce ( jak już pisałam ) poznałam świetnych ludzi w różnym wieku. na prawdę ich uwielbiam. na tyle, na ile potrafię, bo nigdy nie czuję się częścią grupy jakiejkolwiek.

a jesli zrobi to ze mnie zimną sucz. cóż. może mi sie to spodoba. jakaś część mnie zawsze chciala taka być.
w LO kiedy miałam pare miesięcy nie odzywania się do nikogo, chodzenia pogrożona we własnych myślach, z włosami do tyłka i glanami - usłyszałam, że tak mnie ludzie postrzegali. jak właśnie zimną sucz, do której bali sie podejść.
nie zostało we mnie zbyt wiele z tego. wtedy miałam więcej pewności i wiary i siły niż obecnie;/
heh.
nie wiem czemu ludzie Cię nienawidzą Ash. może się boją, może czują się gorsi. nigdy nie zgadniesz. ja nie znam Ciebie na tyle, by cokolwiek o tym mówić.
ale nienawiśc ludzka glównie ze strachu i zazdrości się bierze.

a odnośnie lalek - walnę małego offtopa wybaczcie - skojarzył mi się serial 'Dollhouse' o ludziach programowanych do spełniania konkretnych ról, którym czyszczono mózgi po każdej misji.
myślę, że by Ci się spodobał, ale wiem, że nie tracisz na to czasu;p i nie trać. tak tylko mi się skojarzyło.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Divine
Administrator



Dołączył: 08 Paź 2005
Posty: 5635
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: stąd

PostWysłany: Sob 16:32, 21 Sty 2012    Temat postu:

Cytat:

a chciałabym właśnie nauczyć się tej manipulacji i tego o czym piszecie dziewczyny, ale wciąż jak małe dziecko jestem w środku i nie wiem jak zacząć nawet.

Popieram, nie ma czego zazdrościć. Zresztą, ja nawet niewiele kontroluję dzięki temu. Bo to jest albo tak, że manipuluję i pociągam za sznureczki do przesady, albo z kolei zupełnie bezmyślnie "oddaję sie" ludziom, prawie nigdy nie ma nic pośrodku. Obie opcje są raczej smutne.


Cytat:
idąc na studiach marzyłam o świetnej grupie, wiele lat czekałam na ludzi, z którymi zżyję się na prawdę. nie wiem po co, bo wiem dobrze, że z nikim się nie zżyję.

No, na studiach też na to absolutnie nie liczę, natomiast w LO byłam naprawdę zżyta ze świetną grupą ludzi i to było takie mega, takie serialowe i och, żę obecnie aż szkoda wspominać. I wykształciło się znikąd.
Szkoda tylko, że po LO rozeszliśmy się bardzo brzydko, niektórzy z nas mogą wspominać więcej nienawiści, niż przyjaźni. Cóż, nigdy nie jest bajkowo.
W jakiś sposó brakuje mi teraz czegoś takiego, w jakiś sposób jednak też wiem, że absolutnie nie jestem na to gotowa. Nie mam sił użerać się z ludźmi, nie mam sił na popełnianie pomyłek.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Myszka




Dołączył: 11 Wrz 2006
Posty: 180
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Sob 13:46, 31 Mar 2012    Temat postu: Re: Ludzie wokół

bialy26 napisał:
ashley napisał:
Skoro forum ma wrócić...

Przytłacza mnie samolubność ludzi. Przytłacza mnie ich chamstwo i obłuda.
Przytłacza mnie to do tego stopnia, że czuję, że zataczam koło od obojętności, poprzez nienawiść aż do chęci dostosowania się, ponownie do obojętności i narastającej nienawiści.

Chodzi tu zarówno o sprawy drobne jak i sprawy dla mnie większe. Poczynając na wyrywaniu kartek z głupich sprawozdań, poprzez dogryzanie mi aż po petycje o przesunięcie funduszy ze stypendiów socjalnych na rektorskie.
A to i tak widok świata po ograniczeniu się do tylko tej części społeczeństwa, której nie uniknę.

Czasem zastanawiam się, co jest ze mną nie tak. Egocentrycznie:
Jestem obojętna - ludzie nienawidzą mnie bo jestem "dziwna", zimna, co to za człowiek, który nigdy się nie uśmiecha? Co to za człowiek, który nie ma okazuje uczuć?
Pałam nienawiścią - to chyba normalne, że ludzie na nienawiść odpowiadają nienawiścią.
Ale czym do cholery zasłużyłam sobie na takie zdanie o mnie i to w zupełnie nowym, obcym środowisku? Próbą bycia miłą i pomocną? Próba dostosowania się i bycia "normalną osobą"? Byciem fair?
A może po prostu dałam się wychujać ludziom, którzy są skurwielami tak z natury jak ja z natury jestem czubkiem?

W chwilach gdy znów widzę choćby głupie zaczepki mimo iż wiem, że nie ma najmniejszego sensu się tym przejmować, mimo iż nie pokazuję słabości - mam ochotę siąść i płakać jak dziecko, aż się czasem zastanawiam, po co mi było tak bardzo chcieć się tego nauczyć?
Rzadsze ataki dysocjacyjne, ah tak...

Nie wiem już nawet, czy chcę szukać, czy coś jest "nie tak" ze mną, czy po prostu być sucha pizdą jak wszyscy inni.
Ciężko mi tylko ponownie się zobojętnić mając przy boku kogoś, kto na bieżąco przywraca mi wiarę w ludzi. Nie chcę żyć z myślą, że to ostatni przedstawiciel wymarłego gatunku.


I naprawdę nie wiem też, dlaczego nie opowiem o tym właśnie jemu.
Tak jakbym wstydziła się za zachowanie tych wszystkich ludzi...

Mam wrażenie, że robię źle.
I trochę boję się, że razem z forum powróci stary stan umysłu.




Czy to nie jest uzewnetrzniona nienawisc wobec siebie ?





Wiele z tego rozumiem. Człowiek jest miły, dobry i dostaje po dupie. Ja byłam za dobra.. Teraz staram się miarkować. Bo nie można być jednak za dobrym, zabawne bo jestem katolikiem i w tym kraju nie można być do końca dobrym chrześcijaninem, nie można być bez nie przyjmowania razów do ludzi. I uodparniasz się po jakimś czasie. Dajesz ludziom mniej, ze strachu przed odrzuceniem i zranieniem jeszcze mniej aż stajesz się obojętna.

Miałam taki czas że byłam dobra, potem się wkurwiałam obojętniałam i znów byłam dobra. I ile razy można obrywać za dobroć? Na szczęście skończyło się, i teraz uważam, trzeba wiedzieć ile i co i komu można dać od siebie.

Nie mów, że jesteś czubkiem.Nie jesteś. Nikt z nas nie jest. Mamy po prostu odmienną wrażliwość i ja to uważam za wyjątkowe.


A osoba bliska bo domyślam się, że mówisz o swoim partnerze, to rzeczywiście takie osoby chcąc nie chcąc zmieniają postrzeganie świata.
Ale przecież cały czas ma się tą wolną wolę i rozsądek prawda?
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Nie 23:50, 01 Kwi 2012    Temat postu:

Myszka napisał:
Nie mów, że jesteś czubkiem.Nie jesteś. Nikt z nas nie jest. Mamy po prostu odmienną wrażliwość i ja to uważam za wyjątkowe.


Ja jednak wolę wyrażenie "czubek". Nie uważam go za jakoś negatywnie nacechowane.
Podobnie jak schlebia mi nazywanie mnie "nienormalną". Dzisiejsza "norma" społeczna pozostawia wiele do życzenia, cieszę się, że nie jestem identyfikowana z tym gównem.

P.S. Wydzieliłam offtopa z tego tematu do osobnego o adekwatnej nazwie.
Został już zamknięty, jest do wglądu w archiwum.


Ostatnio zmieniony przez ashley dnia Pon 13:52, 02 Kwi 2012, w całości zmieniany 3 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Myszka




Dołączył: 11 Wrz 2006
Posty: 180
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Pon 15:45, 02 Kwi 2012    Temat postu:

Ash zgadzam się z Tobą, dzisiejsi "normalni" nie są lepsi od tych nazywanych nienormalnymi.
Sama czasem powiem do kogoś żartobliwie "czubku".
Tylko myślałam, że było to tam użyte w sensie negatywnej samokrytyki.

A kwestia normalni/nienormalni , zawsze za normalnych uważałam tych wiecznie uśmiechniętych i zadowolonych z życia a siebie zawsze stawiałam po tej drugiej stronie.
Zapętlony umysł , podejrzewanie, chory umysł, setki myśli, krzywe postrzeganie świata i ludzi wokół.. nawet ciężko nazwać stan umysłu , a już wiem że odbiega od normy. Mówię o swoim umyśle oczywiście.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
ashley




Dołączył: 19 Sty 2006
Posty: 7918
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Pon 18:20, 02 Kwi 2012    Temat postu:

Myszka napisał:
Tylko myślałam, że było to tam użyte w sensie negatywnej samokrytyki.


No, po części pewnie tak było. Mam sobie bardzo wiele do zarzucenia, ale jednak tytułowym "ludziom wokół" znacznie więcej.

Myszka napisał:
zawsze za normalnych uważałam tych wiecznie uśmiechniętych i zadowolonych z życia


A Ty nigdy nie chodzisz z przyklejonym bananem na ustach i nie udajesz zadowolenia z życia? Nie wierzę, że ci wszyscy uśmiechnięci ludzie mają takie super życie jakiego obraz próbują kreować (zwłaszcza ostatnimi czasy na facebook, co mnie niezmiernie bawi). Dzisiejsza kultura wszelkie problemy spycha do tej wstydliwej sfery, być "cool" to być człowiekiem sukcesu z życiem rodem z amerykańskiego serialu, a nie być jakąś życiową niedorajdą z biednej rodziny i z hemoroidami (abstrahuje tutaj od alternatywnych nurtów typu emo, to inna bajka). Stąd wrażenie, że wszyscy mają takie zajebiste życie tylko my jesteśmy jacyś zjebani. Z pewnością wiele osób którym zazdrościsz Ty, zazdrości Tobie.

Wiadomo oczywiście, że Twoje problemy i problemy każdego z nas nie są z tego powodu przysłowiowym małym piwem. Ludzie mają różne troski, jedni mniej, inni bardziej poważne, ale żadne z nich nie są powodem, żeby czuć się jakąś gorszą, bo "nienormalną" osobą.


Ostatnio zmieniony przez ashley dnia Pon 18:23, 02 Kwi 2012, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
bialy26




Dołączył: 29 Mar 2012
Posty: 26
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: Lublin

PostWysłany: Pon 19:52, 02 Kwi 2012    Temat postu:

Ashley , zgadzam się z tobą .
Powrót do góry
Zobacz profil autora
idiotka




Dołączył: 15 Kwi 2012
Posty: 9
Przeczytał: 0 tematów


PostWysłany: Sob 1:56, 28 Kwi 2012    Temat postu:

a ja mam tak jakoś że pomimo całej mojej łatwowierności i potulności mam ludzi za debili , za każdym razem kiedy coś ode mnie chcą daje im to żeby mogli nacieszyć się swoim hamstwem i prymitywem myślenia . Jestem lesbijką więc zdarza mi się trafić na całkowitych debili jakimi są homofobii , to już dowodzi totalnego braku mózgu . I tak najbardziej to mnie zastanawia po co społeczeństwu znęcanie się nad kimś kto ma do w dupie że go wyzwiesz czy wyśmiejesz . Moralność dzisiejszych ludzi jest takim prymitywem że jak siedzę w tej pieprzonej klasie w szkole i widzę te wszystkie niedorajdy które myślą że są lepsze dlatego że są mocne w gębie i mają się za "normalnych" to mnie skręca . Najchętniej wydrapałabym im pieprzone oczy cyrklem . Wszyscy mnie tylko przytłaczają , może i się użalam ale kurwa jakoś kocham to robić .
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Autodestrukcja Strona Główna -> Problemy Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group
Regulamin